De wonderbare genezing

heb gehouden, om te zien welk effect het zou maken. Jammer. Ik was zoo blij toen het af was.

Dit jaar heeft Rob mijn verjaardag voor het eerst heelemaal vergeten. Verleden jaar stuurde hij nog een felicitatiekaart uit Soerabaja, wel een mail te laat, maar hij dacht toch nog aan me.

De juffrouw in den winkel heeft me beleefd uitgelachen. Omdat ik vroeg naar een dagboek met een sleuteltje. Het wordt niet meer gevraagd.

Gek, het is een wensch van me geweest, toen ik een jaar of vijftien was, en later dacht ik er heelemaal niet meer aan. Nadat Cor me zoo geplaagd had met het opschrijfboekje, dat ik in ons kastje bewaarde, was de wensch opeens weg. En bij moeder had ik toch ook geen dagboek kunnen bijhouden, ze zou me net zoolang met haar lieve hebberige oogen hebben aangezien tot ik het haar had laten lezen. En dan had ik natuurlijk niet verder meer erin geschreven. Dus toen heb ik het maar niet meer gewenscht.

En nu, sinds ik dit leege cahier vond op mijn verjaardag, en ik moest beginnen op te schrijven wat ik niemand zeggen kan, is opeens de wensch er weer. Eigenlijk een onzinnige wensch. Daarom heeft die winkeljuffrouw gelachen. Ik ben een groot mensch. Niemand ruimt in mijn laden en mijn kast, dan ikzelf. Dus het sleuteltje is overbodig. Ik zal een flink dictaatcahier koopen.

Het dictaatcahier is ook niet noodig. Waarom zou

3