De wonderbare genezing

hij luisterde werden zijn oogen weer wijd en heel diep, zooals ze waren toen ik hem pas kende. Ik kon alles zeggen, omdat hij zich niet verwonderde, hij wilde alles wel aannemen van me.

Ik ben hem dankbaar, dat hij ook het donkere van me wil aannemen.

Hij luisterde nog toen ik niets meer zei en wachtte. Maar ik hoefde niets meer te vragen, ik had dit mogen zeggen en hij had me begrepen, dat was genoeg. Toen glimlachte hij, zijn mond werd heel zacht en terwijl hij opstond, zei hij, dat ik overmorgen terug moest komen omdat hij me eens een beetje onder de hoogte-zon wou leggen.

Zou hij gezien hebben, dat ik een kleur kreeg ? Ik deed zeker een beetje raar, want hij zei, dat ik me niet ongerust moest maken over de kosten, dat ding stond er toch. Maar ik heb niet aan kosten gedacht. Ik ben warm geworden omdat ik nu overmorgen weer daar in die kamer zou zijn. Ik dacht, dat hij me zou terugbestellen na veertien dagen, voor de controle, ik had dat tijdvak al uitgezet in mijn verwachting. Nu kromp het ineen en viel weg. Dat gaf een schok.

Overmorgen ga ik dus weer naar hem toe en dan telkens om den dag. Het leege kalenderblok, dat onverschillig hing, is opeens volgeloopen, het cijfer beteekent vandaag. Morgen en overmorgen zijn dagen, die dichterbij komen.

Hij zegt, dat ik vooruitga. Maar eerst als ik de volgende week weer aan het werk ben, kan hij zeggen of deze behandeling effect heeft gehad.

65