De wonderbare genezing

Lange rijen van woorden staan en wachten of ze mogen treden uit de poort, dat ik hun gezicht zal zien. Maar ik schuif zware grendels voor onwrikbare deuren. Dus ik zat in de wachtkamer en zag de smakeloosheid van zijn huis en ik was verdrietig. Ik had hem immers verteld van mijn oude mahoniemeubels en nu, in deze woning, dacht ik, dat hij me misschien toen niet had kunnen begrijpen en me overdreven had gevonden. Maar later in zijn spreekkamer werd alles weer goed. Want de spreekkamer is van hemzelf, er staan eiken kasten met veel boeken, heel veel boeken met kleurige ruggen en een breed bureau waarop kleine voorwerpen staan, die vaak zijn gehanteerd. Het leer van de stoelzittingen is donker geworden door gebruik en in de vensterbank staan de planten en drinken licht.

Hij zei, dat hij me al had verwacht. Het is prettig om te hooren, dat iemand je verwacht, al is het een dokter, die zich bezorgd maakt over zijn patiënt.

Hij keek en luisterde en terwijl ik me weer aankleedde, maakte hij zijn aanteekeningen. Ik was klaar en hij keek niet op en ik had toch nog gehoopt, dat ik even zou mogen praten. Maar zijn oogen waren weg in de aanteekeningen.

Ik heb toch maar mijn hand uitgestoken. Toen zag hij me en opeens vond ik hem terug. Hij schoof zijn stoel achteruit.Ik liet mijn hand zakken, want ik zag, dat ik nog even blijven mocht.

Toen heb ik alles kunnen vertellen. Alles. Van Pedertje en zijn zonde, maar dat wist hij wel. Van mezelf, van de muur met mijn angst en van mijn oplossing. Terwijl

64