De wonderbare genezing

Hij nam heel zenuwachtig zijn zakdoek en poetste zijn bril en was opeens weer een schichtig zenuwlijdertje. Toen stond hij op en tastte onder de tafel naar een plekje ruw hout en tikte met drie droge klopjes van zijn beenigen knokel het gevaar af. Ik begreep hem niet, ik begrijp hem nog niet, het is een raadsel, dat bijge-loovige Pedertje, dat toch Christelijk is en tractaatjes vent. Ik kan het niet oplossen.

Ik heb hem zeker een beetje te lang bekeken, dat hij zoo boos werd. Hij werd steeds driftiger toen hij riep, dat ik hem niet zoo moest aanzien en dat ik ook niet zulke gevaarlijke dingen mocht zeggen en dat ik weer ongelukken zou maken.

Ik durfde natuurlijk niets zeggen omdat ik niets begreep, maar omdat hij net deed als een stout kind, dacht ik aan de balletjes, die juffrouw de Groot voor mijn hoest had meegebracht en gelukkig hielp het, dat ik presenteerde. Zijn gezicht trok effen en zijn oogen konden weer rustig kijken, terwijl hij op het balletje zoog. Wonderlijk, dat het oude ventje ineens zoo op Jantje leek. Ik wachtte maar of hij iets zou zeggen. Maar toen hij begon te praten schrikte ik, want hij sprak niet tegen mij, hij keek naar me en zag me niet, hij hield zijn geelbeenen hand naar de kachel en ontdooide. Al zijn verwarring en zijn angst liepen uit hem weg in woorden.

„Een lel was het, een vuil lel, ik begrijp niet, dat ik daar veertien jaar ben gebleven, ze lag bij al de commensaals, het eten was nooit op tijd en ze dronk van onze centen, het vuile loeder, ik was vies van haar maar ze wist wel wat ze wou, ze wou met me trouwen

5₄