De wonderbare genezing

Pedertje rekende zichtbaar op een Nieuwjaarsbezoek. We zaten en dronken chocola met een laagje van mijn room, die Pedertje conscentieus op zijn kopje liet drijven. Toen wees hij naar het kooitje en knikte me nog eens toe, blij met zijn verrassing.

„Het is mijn mooiste kanarieman,” zei hij.

Het is ook werkelijk een heel mooi vogeltje. Ik had wel niet gedacht ooit een kanarie te bezitten, want ik vond altijd, dat alleen gedachtelooze menschen een vogel in een kooi kunnen houden en dat vind ik nog, maar ik kan dat toch niet tegen Pedertje zeggen, die leeft om zijn kanaries, want dat zou nog gedachteloozer zijn. Dus nu hangt de kanarie al voor mijn raam.

Het was zoo heel vreedzaam in mijn kamer. De kachel gaf meer warmte dan ze de heele week heeft mogen geven en Pedertje had ouderwetsche hartelijke visitemanieren. Hij vertelde van zichzelf en vroeg naar mij met kleine zachte nieuwsgierigheidjes. Hij vroeg hoe ik het maakte en of de toestand al beterde en knikte begrijpende knikjes bij wat ik antwoordde. Ik maakte nog een kopje chocola omdat hij niet aan heengaan dacht en omdat de tijd voor mijn wandeling zoo heerlijk opraakte. Zelf wist ik niets te zeggen voor een Pedertje, want ik was te leeg, maar ik zag, dat hij prettig bedacht, wat hij nog alles zeggen zou.

De kanarie trillerde heel lang, dat het tuitte in mijn oor. Toen zei ik het verkeerde, ik denk omdat ik bedacht hoe ik vriendelijk moest zijn. Ik zei alleen maar: „U hebt maar altijd geluk met uw broedsels, u loopt ook alles meel" En toen schrikte hij alsof ik hem geslagen had.

53