De wonderbare genezing

ik. Ik slaap hoewel het licht is in de kamer, en de karren en auto’s de vensterposten doen trillen.Want naast den muur is nu alles leeg en zonder geluid.

Neen, daarover schrijf ik niet meer.

Dan loop ik weer buiten in overschoenen. En een wollen das. Ik vraag niet waar ik loop, mijn lichaam wordt gelucht. Als ik thuis kom brengt juffrouw de Groot warme melk met room. De theetafel is onverschillig geworden onder het kleedje, want alle dorst moet voor de melk blijven.

Dan komt eindelijk het eene urn*, waarin ik vergeet, dat ik een lichaam ben. Dit uur. Als ik woorden mag zeggen, ik weet niet tegen wie, woorden, die gezegd willen worden. Als ik alleen ben tusschen de woorden, die gaan en komen en mijn hand besturen om opgeschreven te worden.

Dan komt het middageten, dat niet naar binnen wil, dat eiken dag gelijk smaakt, naar af keer. Maar het staat voor me in de witsteenen schalen onder het witte licht, het staat er en het moet gezien en gegeten worden, het is een plicht, en ik slik hap na hap door mijn keel. Dan komt nog even de krant, maar de krant is vermoeiend, er gebeurt veel te veel eiken dag, en dat van gisteren is al vergeten.

Dan moet ik slapen gaan om negen uur. En dan komt de angst om te gaan liggen en niet te slapen.

Zoo was Dinsdag en Woensdag en Donderdag en Vrijdag en Zaterdag. Vandaag is het Zondag maar de plicht is dezelfde.

Alleen de straat waarin ik liep was anders vandaag. Er waren geen karren. En er was geen haast. Boven

48