De wonderbare genezing

de straat luidden de klokken. Aan alle zijden zong het geluid in de lucht.

Vreemd, klokken eindigen altijd met een zwevenden toon, die blijft vragen, klokken eindigen nooit met een vasten slag, die sluit.

Ik zou kunnen huilen om de klokken, maar huilen is niet goed voor me.

N atuurlijk heb ik vandaag den nieuwen kalender gekocht, den ouden heb ik weggenomen om plaats te maken. Nu liggen ze daar alle twee voor me, de nieuwe is wel frisch, maar de oude is bekender.

Ik kan het oude kalendergezicht maar niet gewoon in de prullemand steken, zooals moeder deed. Want ik weet dagen daarop, die niet mogen verteren tusschen vuilnis.

Ik ben bijgeloovig en sentimenteel, maar het hindert niet, want er is niemand om me voor te schamen.

N u heb ik een beetje gebladerd en geteld in mijn twee kalenders. Over tweeëndertig dagen moet ik klaar zijn om naar kantoor te gaan, dan is het Februari. Ik tel zeventig dagen tusschen dien ochtend, toen ik van moeheid niet meer op kon staan en den eersten Februari, waarop ik uitgerust moet wezen. Dat zijn precies de tien weken waarin mijn salaris doorgaat, dus ik moet beter zijn op 1 Februari. W^ant hoe zou ik van de ziekenuitkeering juffrouw de Groot moeten betalen met de room en de eieren nog daarbij ? De Russen van moeder staan 1¹I₂% zegt de notaris. Nu ze toch nooit meer rente zullen geven, kon ik ze wel verkoopen, maar

49