De wonderbare genezing

Ik ben er maar tien minuten uit geweest; toen ik op de helft van de straat was, schokten mijn knieën, ik kon dat niet tegenhouden. Dus was ik blij, dat ik voor ,,de goedkoope bazar” stond. De winkeljuffrouw kent de heele buurt, ik kon naar binnen gaan en even op een stoel zitten en een doos kerstboomversiering koopen op crediet, de rekening komt in Januari.

Ik denk, dat Jopie critiek zou oefenen op zijn moeders boompje als er alleen maar lichtjes in stonden, hij weet zoo precies hoe alles moet zijn. Dus is het beter, dat de versiering niet ontbreekt.

Ik heb Soerde maar niet verteld, dat ik uit was. Hij had ook haast en geen tijd om te praten. En eigenlijk, ben ik blij, dat ik nog patiënt van hem mag zijn. Zoolang ik niet op straat ben geweest, komt hij nog bij me.

Ik kan hem zoo slecht missen. Hij is de eenige tegen wien ik alles van mezelf durf te zeggen. En bij wien ik durf stil te zijn om te luisteren in de stilte.

Hij moet wel een heel groot geluk zijn voor zijn vrouw, die altijd bij hem is.

Ik weet natuurlijk niet wie ze is en hoe ze is en hoe ze er uitziet. Ik kan me haar niet voorstellen, ik durf niet goed. Gisteren probeerde ik te denken hoe ze zijn zou, maar er viel een scherm tusschen mij en de gedachte. Alsof het niet mocht. En toch is het gewichtig om te weten hoe de vrouw is van een vriend, omdat de vriend natuurlijk iets meebrengt van de vrouw.

Als ik later naar zijn huis zal moeten op het spreekuur, zal ik haar zien.

Nu begint Kerstmis. Het boompje van Jopie is aan

4°