De wonderbare genezing

Opeens merkte ik, dat het een winkelraam was, achter een koperen leuning, die tegenhield. Er waren overal prijskaartjes, en toen zag ik, dat er nog meer kribbetjes waren, met hetzelfde kindje, alleen in een andere maat.

Ik huilde toen moeder me meetrok en ze dacht, dat het om de beeldjes was, dat ik ze langer had willen bekijken en misschien graag een wou hebben. Ze bleef maar zeggen, dat die beeldjes niet in huis hoorden bij ons. Maar dat was het natuurlijk niet.

Ik huilde alleen maar omdat het mooie kindje een gipsen poppetje was, dat je kon koopen.

Juffrouw de Groot heeft een boompje gekocht voor Jopie. Alleen maar voor de lichtjes, ze vindt die glazen rommel te duur. Maar omdat Jopie al zoo lang in het donker ligt nu hij niet op straat loopen kan en de dagen zoo kort zijn, zal hij het prettig vinden om lichtjes te zien. Zelf heeft ze een hekel aan Kerstboomen omdat ze vroeger werden bedeeld bij den J boom, dan sprak de dominee zoo lang en al dien tijd moest je staan.

Ik geloof, dat ik morgenochtend maar eens op straat ga. Het zal wel mogen, ik ben al gewend aan open ramen. Vanavond heb ik geprobeerd om de trap op en af te loopen. Het gaat best, ik heb zelfs nog adem over als ik boven kom.

Het is ook wel goed gegaan. Het prikte in mijn neusgaten en mijn keel, dat was de buitenlucht, ik had moed noodig om die te verdragen en ik voelde juist zoo klein onder mijn mantel, de lucht spoelde dicht om me heen. Het was alles vreemd en een beetje angstig, ook omdat Soerde er niet van wist.

3₉