De wonderbare genezing

Hij is vroeg thuis in den winter, Pedertje. Ik hoorde hem al om half vier op de trap. Hij heeft me nu uitgelegd, hoe dat komt. Tractaatjes, (zendingsbrieven zegt hij) worden haast alleen gekocht door vrouwen. Huismoeders in de volksbuurten en de dienstboden van de rijkelui. En die vinden het geen van allen plezierig om in den vroegen winteravond aan de huisdeur te staan. Wat hij na vieren zou kunnen verkoopen, is niet de moeite waard, dus gaat hij maar naar huis met den schemer.

Hij zei, dat hij overdag niet dacht aan zijn vogels, omdat ze 's morgens goed verzorgd thuisbleven, maar als hij naar huis ging, was het prettig om te weten, dat ze op hem zaten te wachten. Ik geloof, hij is overtuigd, dat ze wachten, hij bedoelt geen beeldspraak. Ik begreep dat eerst niet, maar later zag ik hoe hij tegen ze praat.

Toen ik had aangeklopt hoorde ik hem al redeneeren. Ik wachtte en klopte nog eens. Toen duurde het nog een heelen tijd, maar eindelijk deed hij open. Zijn ge-kleede jas had hij aan, maar zijn dasje lag nog op een stoel.

„Ik wist, dat u het was,” zei hij, „juffrouw de Groot klopt niet aan bij mij.”

Dat was een Reitsema van Gulik, die zich beleedigd voelde, maar juffrouw de Groot verklaarde later, dat hij nooit hoort als ze klopt omdat hij altijd zaagt en knutselt en de kanaries toespreekt.

Hij keek me aan over de brilleglazen, die hij niet draagt bij zijn zendingswerk. Het was een moeilijk bezoek voor hem. Een dame, die een heer bezoekt op zijn kamer, en nog wel een Reitsema van Gulik

35