De wonderbare genezing

hoed nonchalant weg van zijn gladde haren als hij me ontmoet op de trap. Even nonchalant als hij zijn cigaret bij ’t binnenkomen wegwerpt in de paraplubak. En zij is heel soepel en geurig in haar wijde bontjas, en haar lippen zijn kersrood.

Ik zie ze heel duidelijk als ik lig te wachten tot ze thuiskomen. Ik slaap niet in omdat ze er nog niet zijn en straks zullen komen. Soms lig ik heel lang zoo. Eerst waren mijn oogen dicht omdat ik nog hoopte te slapen, maar dan blijven ze open. Aan de lichtstreep boven mijn gordijn weet ik waar de maan staat en of de nacht licht is. Ik sta tegenwoordig niet meer op om uit te zien en rustig te worden. Het helpt niet.

Dan komen ze. Ik weet niet meer of ik hoopte, dat ze zouden komen of dat ik bang ben, nu ze er zijn. En ik luister, ik wil niet luisteren, maar mijn oogen gaan scherper hooren, iedere beweging, ieder kraken van hun bedden hoor ik, iedere zucht, iedere ademhaling, iederen kus, iedere heete fluistering.

Ik wil niet hooren. Ik voer een strijd, een krampenden, zweetenden strijd om niet te hooren, ik wil niet luisteren. En ik kan het niet laten. Bidden geeft niet.

En ik zou mijn twee vuisten kunnen stukslaan op den muur waartegen zij liggen, naast mij, op dien vervloekten muur van steen, die toch te dun is. Ik zou willen bonken op den muur, dat ze schrikten, maar ik ben niet zoo brutaal, ik zet alleen maar mijn nagels in mijn eigen handpalmen.

Dan gaan zij slapen. Maar ik kan niet slapen. Waarom durf ik dit niet te vertellen aan dokter Soerde ?

28