De wonderbare genezing

behalve dan, dat ik al den heelen dag in bed heb gelegen. Maar nu zal ik slapen gaan.

Het is donker in de kamer. Als ik beweeg in mijn bed, schuiven de dekens langs het papier van den muur. Maar ik wil niet weten van den muur. Ik zal zeker al slapen als straks de buren thuiskomen, ik zal ze niet hooren. Ik heb ook niets met ze te maken, het is hun eigen zaak of ze vroeg willen thuis zijn of eerst laat in den nacht.

Dan heb ik al aan ze gedacht en dan moet ik verder denken. Ze nemen telkens meer plaats in mijn hersens, ze worden gewichtig. Ik bedenk, waar ze zouden zijn. En ik weet van niets. Ik kan me niet voorstellen waar ze zijn. Ik weet niet hoe het uitziet binnen in cafés en restaurants en dancings. Als ik daarlangs loop, zie ik de gevels, en ook wel de beslagen, rossige ramen. Ik zie wel menschen in dikke jassen en bontmantels, die naar buiten komen, ze zetten den kraag op of het binnen heel warm is en ze staan nog even stil aan de deur of het buiten anders is en ze aan buiten moeten wennen.

Maar als ik me voorstel, hoe zij samen in een warme lichte zaal zijn, ben ik ten einde. Meer weet ik niet. Natuurlijk heb ik wel boeken gelezen waarin beschreven wordt, hoe het daar is. Er moet parfum zijn en cigaretten-rook en lawaai van een jazz en kellners,met bladen waarop glazen zijn van allerlei vorm en kleur. Maar hoe het werkelijk daar is, hoe het er ruikt en klinkt, dat weet ik niet.

Zij kennen het leven daar, zij zijn menschen voor een café, hij is groot en donker, en licht zijn grijzen

27