De wonderbare genezing

Vandaag spraken we over de oude meubels in mijn kamer, die niet antiek zijn en het nooit zullen worden, maar die grootvader heeft laten maken voor grootmoeder. Ik vertelde hem dat familieverhaal omdat ik wilde, dat hij de meubels zou kennen.

Grootmoeder had geld en grootvader was arm, maar hij wilde toch niet, dat zij de meubels zou geven voor hun huishouding en daarom kochten ze alleen vier stoelen, een kast, een tafel, en een bed, en telkens als ze later wat hadden gespaard van geld, dat grootvader verdiende, werd er een meubel bijgekocht.

Ik bewaar ergens een vage herinnering van een wijde kamer, waar ik afstanden liep langs drie lichte ramen en waar ik zocht naar mijn eigen gezicht in een spiegelend paneel.

Nu staat het oude mahonie buffet hier in deze achterkamer. Laatst was ik dom en ging op mijn knieën liggen om nog eens mijn gezicht te zien in de glimmende deurtjes. Maar toen liep een barst dwars over me heen. Grootvaders wijde leunstoel staat op zolder, die nam te veel plaats. Maar de ronde tafel heb ik nog en die is prettig, alleen staan de eiken stoelen van juffrouw de Groot zoo leelijk erbij. Want men ziet dadelijk, dat ze hard zijn.

Het hindert niet erg. Ik ben toch alleen en zit in grootmoeders stoeltje, dat naar haar maat is besteld, en zoo opgevuld, dat het prettig paste om haar heen. Daarover heb ik gepraat met Soerde vandaag.

Ik heb hem ook verteld van vader, natuurlijk kon ik niet meer vertellen dan ik weet.

24