De wonderbare genezing

dat de dokter acht maal bij hen is geweest en al die acht keeren heeft hij het zilveren vulpotlood op en af mogen draaien. Ik ben volkomen zeker, dat het acht keer was en niet zeven of negen keer. Jopie’s administratie is in orde.

Als Soerde bovenkomt, staan ze aan de trap, ik kan de begroeting hier hooren. Dan brengen ze hem tot aan mijn deur. Als hij een poosje binnen is, beginnen er vingertjes te wandelen over het deurpaneel, eerst schuchter, maar dan gaan ze aanhouden.

Dan weten we het al. De deur gaat open op een kier en Jopie’s hand kan niet langer buiten blijven, die moet in de kamer bij ons zijn. Dan komt de heele Jopie. En daarachter Jantje, tevreden, dat de deur is opengegaan.

Ik stuur ze niet weg omdat ik weet, dat juffrouw de Groot ze toch dadelijk onder excuses zal halen. Wij laten ze maar even doen.

Ze drukken zich ieder tegen een knie van hem en kijken aandachtig omhoog. Hij knikt tegen ze en laat zijn oogen open voor hen om er in te zien. Dat vinden ze prettig.

Gisteren had Jopie lang zoo gekeken. Zijn gezichtje werd er zacht van en zijn mondje ging open. Ik dacht dat hij nu iets liefs zou gaan zeggen, maar dat was een vergissing want hij zei alleen: „ Je hebt een gouden tand.” Maar dat zei hij dan ook zoo oprecht als helder water.

We praten samen. Dat is het voornaamste. Waarover? Over gewone dingen, die toch ernstig zijn.

23