De wonderbare genezing

dat ik kijk, want het is moeilijk werk, zijn tong likt aan zijn mondhoekje.

Ja, nu heeft hij gekeken. En tegen me gelachen. En zich nog een beetje gemakkelijker geschikt op het divankussen, dat juffrouw de Groot onder hem op de stoel heeft gelegd, omdat hij anders niet gemakkelijk aan de tafel zat.

Als je de moeder bent van zoo'n jongetje, weet je natuurlijk precies wat het noodig heeft.

Ik heb in vier dagen niets opgeschreven. Ik hoef ook niets op te schrijven, er gebeurt niets, ik lig alleen maar in bed en hoest nu en dan. Het doet niet eens pijn. De koorts is aan het zakken en de bronchitis wordt beter. En dan kan ik tegenwoordig ook weer met iemand praten. Met den dokter. Echt praten, terwijl je elkaar aanziet en het allebei begrijpt. Als hij dan weg is, denk ik na, over wat we hebben gezegd en wat ik morgen nog eens moet vragen.

Hij komt gewoonlijk tegen koffietijd. Ik ben zijn laatste visite, dus heeft hij wel eens een paar minuten over. En soms nog wat langer.

We praten niet over mijn bronchitis. Natuurlijk vraagt hij wel hoe het gaat. Een enkelen keer heeft hij me nog beklopt en beluisterd. Maar meestal neemt hij een stoel en vraagt alleen met zijn oogen. Dan knik ik en behoeven we verder niet over de ziekte te spreken. Juffrouw de Groot zegt, dat hij me zeker niet al zijn bezoeken zal aanrekenen. Hij maakt wel meer zoo’n praatje bij zijn patienten als hij ziet, dat ze het prettig