De wonderbare genezing

worden. En nu komt ze telkens kijken of ik niets noodig heb.

Ik moet oppassen, dat ze me niet hoort als ik weer ga liggen. Het ging zoo lastig om in bed te schrijven, daarom probeerde ik het hier aan tafel. Maar hier willen de woorden niet komen, omdat ik te veel mijn best moet doen rechtop te zitten.

Dus ga ik er maar weer in. Het schrift neem ik mee, want ik wil het zoo graag in mijn handen hebben.

V an haar kinderen moet ik toch ook wat opschrijven. Jopie is vier en Jantje is vijf. Maar Jopie is vlugger. Hij heeft bruine oogen, die rondkijken en alles zien. Alles zien zooals het is. Hij weet precies te vertellen, waar de zwarte haartjes zitten in het witte vel van Pluisje. En wat de kruidenier aan den overkant in zijn uitstalkast heeft. En of mevrouw hiernaast haar zilveren schoenen droeg toen ze uitging.

Hij weet alles. Alleen niet of het mooi is of leelijk. Of stout of zoet. Maar wel of het prettig is of naar. Jantje is heel anders, die weet niet zooveel. En hij vertelt heelemaal niets. Maar hij is gezellig. Als hij in de kamer is, tikt de klok vriendelijk en merk ik, dat het electrische kacheltje warmte geeft.

Daarom vond ik het prettig strakjes, dat juffrouw de Groot vroeg of hij bij mij in de kamer mocht zitten, terwijl zij met Jopie naar de polikliniek ging. Ze heeft hem hier gebracht met zijn kleurdoosje en de knipprent, die hij heeft gekregen van Sinterklaas.

Nu zie ik uit mijn bed hoe Jantje de prent kleurt met heel aandachtige haaltjes van het krijtje. Hij weet niet,

20