De wonderbare genezing

maar altijd in dezelfde woorden. En daar word ik zoo moe van.

Als ze spreekt over haar doode man en over haar bevallingen en over vroegere huurders gaan alle woorden lijken op elkaar, een bleekzuchtig, mismoedig geslacht van woorden. Ze loopen uit haar weg als uit een lekkende kraan en tikken met een hinderlijk spetje in mijn hoofd.

Mijn eigen woorden willen niet naar haar toe, want ze zou ze niet herkennen. Dus moet ik ze opschrijven anders zouden ze stikken binnen in me.

Li entje en Clara zijn niet gezellig, ze weten zooveel. Ze keken direct mijn boekenplank na en ik geloof, dat ze op me neerzagen. Ik heb nog de boeken van Marlitt staan, ik weet wel dat ze uit den tijd zijn, maar als ik ze wegneem, vallen de andere om. En ik heb toch ook Lioba en Jaapje.

Maar zij hebben zooveel boeken. Ze wonen ook al zoolang samen en op iederen verjaardag en Sinterklaas geven ze elkaar een boek. En dan heeft Clara nog al haar theosofische werken.

Toen we zoo met ons drieën theedronken, kreeg ik opeens het gekke gevoel, dat we poppen waren, die met een veer waren opgewonden om de kopjes van en naar onzen mond te brengen. En om woorden te zeggen, die pasten op de woorden van de anderen, om-en-om. We hebben alle drie iets onwennigs. Of eigenlijk onwereldsch. Clara de theosofie, Lientje haar rauw-kostdieet, en ik ? dit dagboek misschien. Maar dat weet niemand, gelukkig.

9