De wonderbare genezing

op en bliezen den schoorsteen in. Dat was het heerlijke oogenblik.

Maar wat eerst kwam, het uithalen van de doode, koude kachel, dat was ellendig werk.

De asch stoof omhoog in mijn neus terwijl ik met afkeerige vingers tusschen de stoffige brokken woelde en het gruis onder mijn nagels voelde dringen. En ik wist, dat mijn handen bedorven waren.

Waarom zeg ik eigenlijk „bedorven”? Zijn de handen van juffrouw de Groot dan bedorven?

Ach neen, natuurlijk niet, haar handen zijn nu eenmaal zoo. En die hooren misschien zoo. Maar de mijne niet. Als ik morgenochtend voor de schrijfmachine zit met grauwe, gebroken nagels, ben ik anders dan de anderen.

Want onze afdeeling stelt prijs op verzorgde handen. We zijn niet jong en er is niemand bij ons, die elegant is of vlot of mooi. Maar we passen op onze handen. We letten op elkanders nagels en werken de hoekjes van onze vingertoppen mooi rond af. Sommigen hebben een zakmanicure, zelfs Lientje, die sandalen draagt. Want we zijn zuinig op onze dameshanden.

aarom schrijf ik dit allemaal op? Als het alleen voor mezelf was, hoefde ik er toch geen letters van te maken op papier?

Ik weet niet waarom ik schrijf, ik weet alleen dat het moet. Ik moet woorden gebruiken. Anders zou ik stom worden.

Op kantoor zegt niemand woorden omdat er wordt gewerkt. En in huis zegt alleen juffrouw de Groot iets,

8