De oude zaak Godefrooi

HOOFDSTUK YII

Cornelia Gerritsen was een niet meer zoo heel jonge, oude vrijster, en had een voorkomen van een niet alledaagsche leelijkheid. Volgens Dirk was ze het „gemeinste, leilijke, rouie rotmormel” dat hij nog ooit van zijn leven had gezien.

Dien ochtend dat hij haar zoo spontaan was ontvlucht had hij volstrekt niet gehuicheld. Dat iemand zóó foeileelijk zou kunnen zijn en toch bleef leven, had hij tevoren niet kunnen denken.

Het eenige mooie aan haar, was haar gebit; wat verder aan haar te zien was stuitte het oog dat naar haar keek. Haar rood haar glansde niet in gouden schijn als rood haar gewoonlijk doet, maar leek als gewelddadig met menie bemorst te zijn. En nooit droeg Cornelia het als kapsel maar altijd als een verscheidenheid van kapseltjes. Ook loog haar gelaatskleur tegen zekere theorie die verkondigt dat rood-harigen een lelie-blanke huid hebben. Of, misschien was de hare wel blank geweest, maar slechts in haar vroegste kinderjaren. Dirk vertelde Mina dat hij er een eed op zou durven afleggen dat er niet een „tweide smoel” zou zijn te vinden in heel Mokum, zóó goor en zóó onsmakelijk als die van de „rooie.”

Cornelia was echter van binnen niet zoo boosaardig als zij van buiten afstootelijk was. Eerder, snakte haar hart naar teederheid en zou zij waarlijk niet de persoon zijn geweest om liefdevolle tegemoetkomingen van ongetrouwde mannen met hoogheid en afkeer af te wijzen. Het tegendeel was eerder waar, doch de ondervindingen welke zij had opgedaan hadden haar doen vinnig en wantrouwig worden jegens de meeste mannen.

Een broer had zij nooit gehad; slechts een zuster, acht jaar jonger dan zij en zoo lief en aanvallig dat haar verloving in zeer korte termijn haast onmerkbaar in een huwelijk was overgegaan. Vrienden, tegen wie Cornelia zou hebben kunnen coquetteeren en die haar hadden kunnen het hof maken waren er dus niet van broerskant geweest en de