De oude zaak Godefrooi

53

—    ’t Is geen nachtpon — bloosde ze nu diep — een gewone witte jurk.

—    ’t Is een mooie. Je ziet ze sou wel ’s bai Hirsch.

—    Liberty, verbeterde de bakvisch.

—    Nou joa — één m — —, versprak hij zicli bijna. Ik bedoel — loud om oud aiser. In allebai soake mot je ’n dot spieje geife four dien foddenboel. Heb je sloap, Teun ?

—    D’r zit wat in m'n oug, zei de oude man.

—    Joa — we goan noar den kelder, besliste Dirk alsof dat een radicale oplossing voor alle kwalen inhield. Dag jonge doames!

—    Maak alsjeblieft niet zoo’n spectakel, riep Mina hem achterna.

—    Me beginne doalijk te sloupe, antwoordde hij kalm zonder haar aan te zien.

Hij deed zooals hij beloofde. Geen vijf minuten later beukten de beide oude mannen gaten in de keldermuren en zaagde Dirk de onderste trapstijlen door. Bij elkaar was het een geweldige herrie die nog versterkt werd door de luide kreten waarmee Dirk naar beneden telefoneerde.

Op Mina sloeg hij geen acht en hij nam niet de minste notitie van haar uitdagende blikken. Gedurende de rustpoozen onderhield hij zich met de meisjes, die in een half uur tijd wel twintig verschillende voorwerpen naar de keuken brachten en er weer vandaan haalden.

Hij huichelde en dat wist hij heel goed. Veel liever dan die beide hupsche, huppelende jonge meisjes zijn puntige gezegden toe te voegen, had hij zich een gezellig half uurtje bij Mina in de keuken neer gezet en haar van zijn avonturen verteld. Maar ze had hem gisteren in zijn eigenliefde gekrenkt, door te doen alsof er jongens van zijn slag bij wagens vol aan de markt komen.

Toch beviel ze hem. Ze had iets in zich, hij wist niet wat, iets wat haar in zijn oog anders deed zijn dan Jans, van Breslau. Ze was brutaler dan Jans, dacht hij, maar des te meer schik zou hij ook met haar hebben als ze eens mee uitging.

Nu hij zoo gezellig over de meisjes mijmerde bleef zijn zaag steken. En de oude mannen beneden, lieten nu hun mokers rusten. Het zaaggeluid was voor hen zooveel als de trommel voor het bataillon. Als ze Dirk niet meer hoorden, dan dachten ze dat het consigne „pauze" was.