De oude zaak Godefrooi

51

bovenste verdieping, die aan een oude weduwe met haar roodharige dochter was verhuurd. Maar nu had hij het bestek in zijn hoofd, had hij Godefrooi verzekerd en deze had hem nog een duidelijken wenk gegeven dat van Rooyen een goede klant was en dat alles in de puntjes moest worden uitgevoerd.

Dokter van Rooyen vertelde des avonds van zijn plotselinge komst in de keuken en noemde Dirk een jonge man die een goeden indruk gaf.

—    Als hij nu maar goed werk geeft en het een beetje gauw doet, klaagde mevrouw. Zou hij niet te amicaal worden met Mina?

Dokter glimlachte; zijn blik gleed snel langs de meisjes die dat gezegde gretig hadden opgevangen.

—    Pa — is ’t een leukerd? vleide Lientje.

—    Hé, hé — wat is dat? Nou — d&t heb je er van, lachte hij zijn vrouw toe.

—    We hebben hem nog heel niet gezien! betreurde Leentje luid. Morgen vraag ik hem of hij het scharniertje van mijn naaidoosje maakt, fluisterde ze haar zusje toe.

—    De jongen heeft een intelligent gezicht maar zijn spraak is er een beetje mee in strijd. Dat die menschen geen inner-lijken drang voelen om zichzelven te verheffen. Spraak en optreden, ’t is toch je begin, je alles in een maatschappij als de onze.

—    Het blijven immers maar werkmenschen, meende mevrouw. Lientje — wil je er aan denken dat je morgen nog een half el lint meebrengt. Die juffrouw met het donkere haar moet je helpen, die weet het precies.

—    Spreekt-ie ..jordaansch,” pa?

—    Nee — die niet — ze draagt een lage, witte blouse. En als ze méér vraagt moet je zeggen dat mevrouw Korbijn óók vijf en tachtig cent heeft betaald voor het zelfde lint.

—    Ja, ma!