De oude zaak Godefrooi

HOOFDSTUK V

Dokter van Rooyen deed een beetje grappig, zooals hij graag mocht doen als de kleine verdrietigheden des levens zijn goede luim niet verstoorden. Hij kuste zijn beide meisjes, Helena en Caroline, quasi teeder-tooneelachtig op de blanke voorhoofdjes en deed of hij een traan wegveegde.

—    Gegroet gij laatste morgenrood, zuchtte hij daarna, gegroet — gegroet.

—    Dat is uit Faust! beweerde Leentje.

—    Wat ben jij geleerd, bewonderde Lientje ironisch, een mensch zou zweren dat het een advertentie uit het Predikbeurtenblad is.

Dokter van Rooyen gaf niet om gedocumenteerden godsdienst, noch om andere en zijn kinderen aardden hem daarin. Ook in andere hoedanigheden, want nauwelijks had Lientje uitgesproken of ze slaakte een gil, die haar moeder door de hersenen drong, wijl haar tweelingzusje uit onschuldige plagerij aan haar vlecht had getrokken. Toen schenen er een paar zware voorwerpen de trappen af te rollen.

—    Hé — hé! riep de dokter haar na — zullen jelui zoet zijn en niet in den weg loopen. En geen gekheid maken met den ouden timmerman ? Maar reeds sloeg de straatdeur dicht met een slag die de theekopjes deed rinkelen. De jonge dames van Rooyen waren elkaar nagehold en gingen nu naar school.

—    Dag moe I zei dokter hartelijk. Hij en zijn vrouw waren uit den kleinen middenstand en beiden kleinburgerlijk genoeg geweest om uit liefde te trouwen. Schoon ze nu al zestien jaren waren getrouwd, schenen ze dat nog niet vergeten te zijn en waren zij zelfs hartelijk tegen elkaar als ze met hun beiden waren. En hun kus, des morgens voor hij heenging om zijn patiënten te bezoeken, voelde hij noch zij als een gewoonte die was overgebleven.

—    Maak je nou niet overstuur Line en zet je hollandsche opruimzucht opzij voor een maand. En knoop maar in je oor wat Godefrooi gisteren nog zei, voegde hij er met lachend