De oude zaak Godefrooi

een vrouw te streelen. Voor zichzelf was zij er volmaakt zeker van dat zij de snoodaards altijd zoo goed mogelijk op een afstand had gehouden, maar die wetenschap had haar toch niet genezen van den ingevreten angst voor alles wat een broek droeg.

Ook nu ze Dirk een beweging zag maken om haar in scherts op den rug te kloppen, schoof ze instinctmatig achteruit, haar handen beschermend voor haar schoot houdend.

—    Je doet me niks hoor! kreet ze, je blijft van me lijf af. Als je me aanraakt gil ik.

Hij proestte het uit.

—    Mensch je bint doas — wat zou ik je motte doen. Hij bekeek haar schraal, gerimpeld gezichtje, haar samengetrokken schouders en het geheele minne figuurtje waar overal de ribben en beenderen doorheen staken. En — hij moest weer lachen, om haar pretentie.

—    Je hebt haar — ook gezoend — en je wou nou bij mij komen!

—    Och knolletje schei uit of ik lach me ’n ongeluk. Denk je dat ik m’n hande wil beseire an jou gebeinte. Schiet moar gauw hier het hok uit, dan goan ik het roam moake. Of mot ik soms de muis loate piepe?

Meer hoefde hij niet te zeggen om haar te verdrijven en nu ging hij fluitend aan het werk. Dorus zag hij niet meer voor twaalf uur, waaruit hij opmaakte dat hij met Gerritje zat te vrijen of in slaap was gevallen. Jans kwam nog een paar maal in de keuken om water te halen en tegen haar opperde hij beide verdenkingen ten opzichte van zijn makker. Zij vertelde hem dat deze op zolder was maar of hij werkte of sliep, dat kon ze niet zeggen.

—    Gerritje heeft wel een half uur met hem staan praten en mevrouw is ook nog bij hem geweest.

—    Misschien overlegge ze wat ze ons four ’n trouwcadeau zalle geife.

—    Wie zijn ons?

—    Ik en brandhout natuurlijk.

Om twaalf uur kwam Dorus beneden. Hij at zijn brood en dronk er een groote kom koffie bij, die Gerritje hem gaf. Dirk bediende ze met afgewend gelaat en op een afstand, alsof hij een nog niet geheel getemde hond was.

—    Eit jai niet een stukkie? vroeg Dorus zijn oude vriendin.

—    Nee Dorus, zei ze met stille stem — ik zou geen brok