De oude zaak Godefrooi

waar dat lachen vandaan kwam en waar hun hooien bleven. En — toen ze haar zagen schertsen met een jong werkman van Godefrooi, schoven ze beschaamd haar ramen neer en zeiden dien dag niets meer. Zoover was het dus al gekomen — de booien maakten gekheid met de werklui van Godefrooi. Wie had dat óóit gedacht van zoo’n oude zaak.

In de verte zwenkte een groot draaiorgel en Dirk wuifde met beide handen dat het vooral voor den winkel moest komen staan. Maar Wup, die een snauw van Aagje en een strengen blik van de anders zoo goedige mevrouw Godefrooi had opgevangen, zei hem dat het orgel toch niet zou komen. De bewoners hadden er vroeger de gewoonte op na gehouden den orgeldraaier eerst een heele poos te laten spelen en hem daarna, als hij met zijn bakje rondging, weg te sturen onder voorwendsel dat er ernstig-zieken waren. De orgeldraaiers hadden het heele stuk Burgwal „besmet” verklaard, beweerde hij ernstig, omdat de bewoners allemaal even gierig waren.

— Wat is het hier dan voor een rotbuurt, gromde Dirk. Nu was zijn plezier in werken heelemaal verdwenen. Een gracht die door de orgels geboycot was, daar moest de pest in zitten, dacht hij. En daarom deed hij de laatste uren niets meer dan af en toe een paar stukken hout tegen elkaar slaan, ten bewijze dat hij niet sliep. Wup vertelde hem dat bij Godefrooi nooit hard werd gewerkt en dat hij in die paar uren al meer had uitgevoerd dan Dorus in een heelen dag deed. Dit gezegde vatte Dirk op, als verweet de jongen hem dat hij té hard had gewerkt en dat hij een wit voetje wilde maken en die twee zware beschuldigingen hinderden hem zoozeer, dat hij een blok hout opnam en naar Wup’s schouder wierp. Deze zag de manoeuvre en sprong opzij. Het blok vloog door de keukenruit, raakte even Aagje’s voorhoofd aan en dompelde zich daarop direct in een voor haar staande soeppan. De soep spatte eruit, om plaats te maken voor den indringer. Aagje’s mond, neus en ooren zaten vol; soep zat gekleefd op de ruiten en muur en liep in straaltjes langs het aanrecht op den vloer doch er was maar weinig in de pan gebleven. Daar zat nu het blok in, alsof het daar hoorde.

Aagje gaf een schreeuw van schrik doch Dirk lette er niet op. De torenklok sloeg zes uur, dus trok hij zijn jas aan. Zoo verliep de eerste dag welken de nieuwe knecht doorbracht aan den winkel van Godefrooi.