De oude zaak Godefrooi

— Da s in orde boas, viel deze hem geruststellend in de rede, ’k zag ’t zelf al. Ik heb die heile rotte hoek d’r uit gehakt en d'r een stukkie Amerikaansch greine ingedouwd, t Ziet d’r nou weir suffiesant uit — vindt u niet ?

Godefrooi ging er niet verder op in. Het was immers maar voor een paar weken, hield hij zich voor. En, hij kon ’m immers een dag voor proef met Dorus meegeven.

In dien zin sprak hij ook tot zijn vrouw maar ze schudde het hoofd. Brechtje was nu wel geen schoonheid, maar dat behoefde immers voor zoo’n knecht geen reden te zijn haar voor mormel uit te schelden. Ze had het duidelijk gehoord.

De middag helderde prachtig op; de zon goot een breeden glans langs den Burgwal en kleurde hem in een zomersche tint. Af en toe wierp Dirk een verlangenden blik naar buiten. De zucht naar het vrije leven dat den werkman op de bouwwerken zoo eigen is, kwam bij hem boven, scheen hem te verlokken zijn jas aan te trekken en te gaan zwerven voor een uurtje. Maar hij bedwong zich zoo goed mogelijk. Hij begreep uit Wup’s opvatting dat Godefrooi ook iets vreemds moest hebben gezien in zijn houding van dien ochtend en hij wilde den ouden man niet noodeloos verdrieten. Hij kon eiken dag uit het leven stappen en dan zou hij, Dirk, er maar spijt over voelen dat hij hem in die laatste oogenblikken zoo’n slechten indruk van zich had gegeven.

Eindelijk gleed de zon een eindje den winkel binnen; toen legde Dirk zijn gereedschap neer. Hij werd geroepen, zei hij tegen Wup en moest even naar buiten.

Dat evf'ii werd een kwartier, een half uur. Wup kwam bij hem en zette zich naast hem op het in-treedje. Wat zoo’n groote, volwassen knecht zich veroorloofde zou hem toch zeker ook niet als een zonde worden aangerekend, overlegde hij.

Het werd een vroolijk uurtje. Dirk deed alsof hij alle dienstmeisjes der buren kende en wijl de meeste harer evenals de bewoners zelve van het oude, hardnekkige ras waren en volhielden dat hij zich vergiste, herstelde hij zijn fout door behoorlijk kennis te maken. Ze hielden zich echter een beetje in-kennig; het feit dat iemand van Godefrooi zoo levenslustig deed, maakte haar bezorgd dat er iets niet in den haak was op den deftigen Burgwal. Maar, toen hij eindelijk een mop tapte die in dezen conservatieven hoek nog geheel nieuw was, brak het ijs en lachten zij met hem dat het een aard had. .,Hij” werd een gebeurtenis, op de stille gracht. Mevrouwen schoven de ramen op om te zien