De oude zaak Godefrooi

19

revolutionnair optreden en waarschuwde hem met blik en gebaar. Zeggen dorst hij niet veel wijl de juffrouw met haar beide dochters voor het raam der bovenkamer zat, welke uitzicht had in de werkplaats en omdat het huis zeer gehoorig was.

Toen Dirk zijn deuntje en fluitje naar eigen genoegen had geëindigd vond hij het de moeite waard een zwaar stuk hout op te zoeken.

—    Woarom trek je zou’n rotsmoel teige me, roetmop! riep hij geagiteerd. Goa bij die ruit fandoan dan zwiep ik je die mout hout noar je donder.

De vrouwen die voor het raam van de hangkamer haar kop koffie dronken voelden zich opgeschrokken door dien ruwen toon, zoo vreemd klinkend uit de gewoonlijk zeer rustige werkplaats. De schrale Coba, die Zondagschool hield voor arme kinderen wier ouders door de kerk werden ondersteund, schudde minachtend het hoofd en trok zich op den achtergrond terug.

—    Goa bai die ruit fandoan, slampamper! Wat isdatfour een koamerolefantje, wees hij op de jongste dochter. Wat ’n leilijk mormel, schudde hij afkeurend het hoofd.

—    Je mag hier niet singe en fluite! fluisterde de jongen eindelijk.

—    Wel god za’me eiuwig. Fan wién niet? Dat zal d’r verdorie nog baikomme. Mag je hier baigeval niet pisse ouk, as je d’r trek in het? vroeg hij verontwaardigd.

Nu stond mevrouw Godefrooi verontwaardigd op en trok haar jongste dochter mee.

—    Zie zoo — die zain afgepoeierd, zei Dirk opgelucht. Hangt die vuile wasch hier altaid voor de ruite te drouge?

—    Meistal! bevestigde Wup. ’t Is hun wounkoamer.

—    Ze hebbe ’m nou toch gauw gedrost — watte ?

—    Za-je de boas van houre — strakkies.

—    Die ouwe beidelzak — bi-je mal jong. Hebbe ze hier zou de stuipe op hun laif voor dien knul?

—    Schreiuw toch niet zou?

—    W’r four niet?

—    Ze kanne je dour ’t heile huis houre. En achter die ruite is de keuke — doar stoat de godganschelijke dag de meid te loere en te luistere — —

—    En hebbe jullie d’r nog nouit een mout balk voor d’r test gegouid.

Wup ontstelde, maar moest toch weer lachen.

—    Ze doet ’tal vaif en twintig joar, mot je denke — bainoa faif en twintig joar. En d’r binne ruite four.