De oude zaak Godefrooi

HOOFDSTUK II

Zekeren maandagochtend aten de mannetjes van Godefrooi juist hun boterham toen de deur werd opengestooten en een jonge man luidruchtig binnenkwam. Het was het uitgeleende „mannetje” van baas Blaaskamp.

—    Morri-e dén ! riep hij luid den mannen toe en schreeuwde dan naar buiten : Tippel nog niet weg Chris — ze zitte te freite ! Help eerst eife 1

Het etend personeel was zoo geschrokken van dien plot-selingen inval, dat het in de boterham bleef steken. Op de beide schaafbanken zaten vijf menschen, de krullenjongen meegerekend en allen keken verbaasd naar dat luidruchtige personage aan de deur, Dorus, de oudste, zoo goed als de anderen. Zooveel herrie als de nieuweling en zijn makker daar maakten met het binnenbrengen der gereedschappenkist, maakten zij nóóit, zelfs niet met hun vijven. Niet in werktijd en heelemaal niet onder eten.

De kist was eindelijk binnengeloodst en Chris verdween op een holletje met de handkar. De nieuweling, een groote, blonde jonge man, met een open gezicht en levenslustige oogen bekeek het personeel met rustigen blik als wilde hij ze zwijgend aanmoedigen zich door hem niet in hun eten te laten storen. Dan haalde hij een pakje uit zijn kist te voorschijn en zette zich, aan de open deur, te eten.

—    Gaat die deur haast dicht — gromde Dorus. Grommen deed hij aliijd, want dat verving bij hem het spreken. Maar hij meende het niet kwaad, plachten de anderen te zeggen.

—    Spreike jullie óuk nog? vroeg de nieuweling verwonderd. Ik dacht — ’k mag verrekke as ’t niet waar is, dat jullie heile span stom was. Loat die deur moar ope stoan, ’t is goed four de frissche lucht, voegde hij er even later aan toe.

—    Hai is altaid dicht, zei Dorus scherp en met nadruk.

—    Dat rouk ’k direct — zou ’k binnenkwam, beaamde de ander, ’t Muft hier — of liever — ’t stinkt noar douie laike.

—    Mot je hiér niét komme man, viel bits een ander uit.

—    Nou — uit m’n aige zou ik hierheen nooit den weg