De oude zaak Godefrooi

burgerbazen fronsten de wenkbrauwen als er van jou of je zaak sprake was.

Nadat hij zijn wenkbrauwen had gefronst achtte Godefrooi de zaak voorloopig afgedaan. Hij nam hoed en stok en stapte de deur uit met het ernstige gezicht van iemand die zich nooit haast maar naar wiens komst toch altijd verlangend wordt uitgezien. Evenwel had hij geen reden tot weggaan maar deed dit alleen uit aangenomen gewoonte, om de buren voor de zooveelste maal te overtuigen van den ernst waarmee hij zijn baasschap opvatte.

Hij liep een „blokje" om. Dat had zijn vader ook altijd een paar maal daags gedaan en zijn grootvader ook. Het was namelijk volstrekt onnoodig dat de eerste de beste klant die den winkel inkwam om baas Godefrooi te spreken, hem al bij den eersten keer aantrof. Dat stond niet en geen klant verwachtte het trouwens.

Hij was bijna weer aan zijn deur, toen hij zich bedacht en zich weer omkeerde. Nu ging hij regelrecht naar de bazen-societeit en trof daar collega Blaaskamp.

—    Druk? vroeg deze direct en wees daarna naar zijn bitterglas. De eerste smaakt nooit.

—    Gewone gangetje, antwoordde Godefrooi gereserveerd. Dit antwoord stamde in rechte linie van den eersten Godefrooi af en de huidige had het niet graag willen missen in het dagelijksch gebruik. En jij ?

—    Gaat wel!

Blaaskamp loog geweldig en brutaal, ’t Ging juist niét wel in de laatste weken en dit wisten zijn broeder-patroons natuurlijk op een haar. Maar, ik zou er wat 'bij kunnen hebben, pakte hij een beetje in.

Godefrooi dronk een bittertje, knikte toen, bestelde het tweede, en knikte nog eens. Hij bleef een uurtje zitten kletsen over ditjes en datjes en toen waren zij het eens dat Blaaskamp hem een mannetje zou leenen voor eenige weken.

—    Je kunt hem toch wel missen? vroeg Godefrooi nog eens ten overvloede.

—    Best! zei de ander en zijn collega hoorde daar heel geen sarcasme in. Maar later, op een nuchteren morgen dacht hij nog eens aan dat woord en hoorde er toen een klank in welke hem direct had moeten waarschuwen. Maar dat was later....