De oude zaak Godefrooi

11

den oudsten knecht over werk dat klaar was of nog komen zou. Maar nooit was het Dorus, den oudsten knecht, gelukt iets verder in de kennis der „zaak" door te dringen, dan de mededeelingen van zijn patroon hem veroorloofden. Want, bij de eerste rechtstreeksche vraag die hem daaromtrent werd gesteld, „sloot” Godefrooi zich „op” en was hij weer voor Dorus de hooghartige patroon en zakenman. Trouwens, even gesloten was hij omtrent zaken jegens zijn wederhelft. Zoodat Dorus, na vijf en veertig jaren dienst bij de Godefrooische dynastie en mevrouw, na vijf en twintigjarige echtvereeniging, even weinig van de „zaak” wisten als op den dag hunner intrede.

Mevrouw Goderooi had gedurende haar huwelijkstijd een diepen eerbied in zich gekweekt voor de „boeken” welke haar man des morgens onder zijn arm naar het kantoortje droeg en des namiddags weer naar de huiskamer. En nooit had ze het gewaagd ze op te slaan om de geheimen die daarin stonden, na te pluizen.

Godefrooi zorgde dat zij buiten de „zaak” bleef, zooals hij Dorus onderhield, van wege zijn knechtschap.

De eenige met wien hij sprak en overlegde, was zijn zoon Ferdinand, een ietwat droomerige jongeman van vier-en-twintig jaar. Deze zou, volgens de traditie, zijn opvolger en troon-bekleeder worden en daarom besprak hij vele zaken met den jongen, welke dezen niet interesseerden en waarvan hij maar weinig verstand had. Want, liever dan zich te verdiepen in het berekenen van aanneem-prijzen en andere dingen van alledaagsch allooi zweefde de jonge man in de gedachtenwereld, die hij uit de nieuwste literatuur had leeren kennen. Dat gezellige wereldje van laat wakker worden en op bed liggen sigaretten rooken, 's middags flaneeren en naar de meisjes kijken, ’s avonds met gezellige vrienden café of schouwburg bezoeken en den halven nacht met een aardig kind door te brengen, lokte den opvolger wel aan.

Pa Godefrooi liet niet merken, of hij hem al of niet doorzag en begreep. Maar, hij hield hem kort aan geld en voortdurend in het gareel, terwijl hij in zijn gesprekken met Ferdinand voortdurend diens aanstaand baasschap en de verantwoordelijkheid daaraan verbonden, liet doorschemeren.

Nu weer had hij hem, ondanks den prachtigen nazomer-middag, thuis gehouden in plaats van hem met zijn vrienden te laten uitgaan. En ze zaten op het kantoor en bekeken groote teekeningen en lazen op groote papieren de besteks-