't Brokkenhuis

—    Mij niet, zei Em kort. Ik wou juist even naar mijn kamer, om mijn Italiaansch woordenboek te krijgen. Ik ben er nog niet sterk genoeg in, om zonder verklaring d’Annunzio te lezen.

Dit zei ze in de ruimte, maar het kon evengoed alleen voor Barrel zijn bedoeld. Dus stak hij haar de hand toe. Ze wipte op en liep aanstonds voort. Wijl hij nog steeds haar boekje vasthield, liep hij haar na.

Uit het gezicht van Ida en Dick bleef ze staan.

—    Neem me niet kwalijk, dat ik er niet eerder aan dacht. In mijn haast voor het woordenboek vergat ik mijn bundeltje en nu hebt U dat heele eind er mee achter me moeten loopen. Geef ’t nu maar hier, asjeblieft.

Ze lachte lyrisch.

—    Mag ik het dan niet dragen?

—    Waarvoor? ’t Is niet zwaar en misschien hou ik U op. Was Uw vacantie inderdaad al om? vroeg ze peinzend, na

een kort zwijgen.

—    Ja, zei hij stil.

Weer peinsde ze even.

— Zoo. Een prettige tijd geweest, mooi weer gehad, bedoel ik.

—    Allebei. Hij kleurde. Waarom zegt U nog altijd U tegen mij. Wij beiden zijn de uitzonderingen, die. .. .

—    Hoe bedoelt U dat? deed ze plots hoog en streng.

Hij keek haar bedremmeld, bijna verslagen aan.

—    Mag ik... . zoover met U meeloopen?

Mijn vacantie was eigenlijk al om, maar ik heb er een dag bij genomen om.... nog iets te doen. Iets af te doen....

Hij sloeg de oogen neer voor haar onschuldig-vragenden blik en ketste met zijn rotting een steentje voort.

—    Iets af te doen? vroeg ze, zachter en milder.

9 o