't Brokkenhuis

Daarstraks had ze twee menschen bij een boom zien neerglijden, om te liggen kouten. Ze had het Dronken Gezicht en de Oude Dikke Dame herkend, schoon hij er nu niet dronken uitzag en zij oud noch dik was. Die twee, of ze het wisten of niet, waakten dus over haar, of er al dan niet te waken viel.

Nu stond Barrèl op korten afstand van haar. Hij glimlachte moedig en nam zijn stroohoed af.    *

—    Hé! zei zij verlegen en liet haar boekje vallen.

Met twee groote, onbeholpen stappen was hij bij haar, nam het op en bood het haar, geknield, aan.

Ze lachte rosé en stak weifelend de hand uit, om hem langer geknield te houden. Toen liet hij het boekje weer vallen en greep behoedzaam haar hand, met zijn beide, aarzelende knuisten.

Ingehouden kuchen deed hem opschrikken. Hij liet haar hand los, greep het boekje en stond op.

—    Bonjour Barrèl! klaterde, nu helder en levenslustig, de stem van het Jonge Ventje.

Barrèl neeg voor het meisje aan zijn arm. Ze was de Zee-nymph-met-de-Groene-Haren, doch nu brons-blond gelokt. Vriendelijk-lachend groette ze Barrèl terug en wuifde dan vroolijk met de hand tegen het meisje in het gras.

Schoon Barrèl den jongen man, om zijn ongelegen komst, inwendig verwenschte, stak hij hem toch, na het meisje, de hand toe.

—    Dag Ida, dag Dick. Ik dacht, dat jullie op de fiets waren.

—    Ik dacht, dat jouw vacantie al achter den rug was, zei Dick droog. Zei je gisteren niet zoo iets?

led, we moesten hier in ’t gras even een sigaret rooken. Wat docht je.

—    Wat dunkt Em? Misschien storen we haar juist in een ernstig letterkundig discours.

89