't Brokkenhuis

MIDZOMER-BOSCHDROOM.

Barrèl stak een sigaret aan en liet peinzend den lucifer vallen. Hij durfde nog niet.

Toch was het stil in het bosch, stil genoeg om geen concurrentie te hoeven duchten, geen onbescheiden spionnen te vree-zen, nu hij op het punt stond, zijn groote daad te doen.

Tien meter verder lag Zij, op een bladeren-bed. Het hoofd rustend in de linkerhand; in de rechter hield ze een boekje.

Verzen natuurlijk, dacht hij. Teere gedachten welden bedwelmend in hem op, tot hij trilde van verlangen, ze te mogen uiten. Nu, dicht bij haar te zijn, in haar oor te fluisteren het vreemde lied, dat in hèm zong. Het lied dat hem deed huiveren door zijn bizondere melodie, schoon het, in hèm geboren, van hèm was en hem dus eigen moest zijn.

Langzaam en behoedzaam, als een roodhuid op menschen-jacht, ging hij naderend tot haar, zig-zag loopend om haar, in schijn, niet te zien en een onverwachte ontmoeting te kunnen spelen.

Zij glimlachte in haar boekje en zag hèm dus werkelijk niet. Want, tusschen haar oogen en zijn aansluipend gebaar, stak de rechterhand beschermend het versbundeltje omhoog.

De zon gloeide nu recht boven dit plekje aarde; trots schaduw van takken en bladeren voelde Barrèl zijn gezicht verhit, zijn oogen branden, zijn voorhoofd transpireeren, zijn gansche lijf trillen van warmte.

’t Was immers zomer, alom en in hem.

De Naakte Dame, nu een meisje in witte jurk, witte ajour-kousen, witte lage schoenen en in haar achttiende jaar, kleurde niet, transpireerde niet, trilde niet en weifelde niet. Ze wachtte slechts.

En ze vreesde volstrekt niet.

88