't Brokkenhuis

er geheel in terug, zonder den zelfmoordenaar ook maar te schrammen. Hij was er niet verbaasd over, als was dat kunstje al meerdere malen gebeurd, doch schudde zijn hoofd tegen het mes, als was het ondeugend kind. Nu hurkte hij op den divan, om met nagels en tanden het mes uit het heft te peuteren.

De Bokser bemoeide zich niet met hem en scheen de Dikke Dame en het Jonge Ventje zelfs niet te zien. Hij greep Barrèl bij een slap neerhangenden arm en sleurde den willoo-zen man het bed uit.

Onmachtig en zonder wil, zich te verzetten, liet Barrèl zich meesleepen.

—    Ai-ai, gilde het Jonge ventje, ai, ai!

—    Mee, ook mee, riep de Dikke Dame heesch.

Ze liepen den meegesleepten man achterna en beurden hem bij zijn beenen op. Dat vergemakkelijkte den Bokser het dragen en nu liep hij sneller.

De Sombere Man was er in geslaagd het lemmet weer uit het heft te peuteren en sprong nu achter de anderen aan, grommend en brommend als een buldog. Onder het loopen peuterde hij met zijn mes tegen de rug der Dikke Dame, echter met voorzichtige, korte stootjes, om het lemmet niet wéér geheel terug te duwen.

In den corridor struikelde de Oude Dame en sleurde het Jonge Ventje en Barrèl met zich mee op den vloer.

De Kampioen Bokser, woedend om het oponthoud, raasde en zei slechte woorden. Deuren op den corridor werden plots opengestooten en alle overige derde-klasse patiënten stoven hun kamers uit.

De „naakte” buurvrouw van Barrèl, nu gekleed in een lange, roode jurk, wijd en gegarneerd als een nachthemd, de Zeenymph met de Groene Haren en de Man met het Dron-

80