't Brokkenhuis

Of, luister je soms niet? vroeg ze plotseling, wantrouwend.

Barrèl hing over den rand van zijn ledikant te suffen en gaf geen kik.

Ja, ik zie het al, je bent één en al aandacht, zei ze nu, gerust gesteld. Nou dan, hoe méér hij zei, des te stelliger zweeg ik. Hij had het altijd over de ziel en het figuur van zijn meisje en hij haspelde die twee zóódanig door elkaar, dat ik nooit precies wist, of hij haar figuur of haar ziel bedoelde, met zijn rare toespelingen.

Het Jonge Ventje hoestte, alsof het gekwebbel der Dikke Dame, dat door zijn hoofd suisde als het geluid van een zuig-motor, nu ook in zijn keel begon te kriebelen. Barrèl’s apati-sche houding scheen hem tot iets te inspireeren. Hij kroop van den divan af, in de richting van het ledikant.

Een zware vuist rommelde op de deur, het roffelend-kra-ken van den slag scheurde door de kamer. Nu keek Barrèl toch even op, een doffe herinnering aan angst in de oogen. De Oude Dame loeide een gil uit, maakte zich vrij van haar stoel en drong haar corpus tegen het Ventje aan.

Nóg een slag, wéér een, en wéér een. Ze daverden, ze gromden, die slagen. De deur joeg trillend open; het uitgeslagen slot hing er nog ternauwernood bij. De Kampioen-Bokser kwam de kamer binnen, gevolgd door den Somberen Man, die een groot mes voor zich uit droeg.

— Ik kom je halen? bulderde de sterke baas. Of denk je soms dat ik mijn verdriet in me ophoop en jou hier laat liggen luiwammessen?

De Sombere Man duwde hem opzij en spuwde tegen de billen der Dikke Oude Dame. Dan, met de rechterhand Barrèl in den nek vattend, om hem tot opzien te dwingen, stootte hij zich met de linker het mes fel en hevig in de borst.

Het lemmet, licht schuifbaar in het heft bevestigd, drong

79