't Brokkenhuis

blouse over haar hoofd uit en begon maar zelf de veters los te rijgen. Alnaar ze daarmee vorderde, dijde haar bovenlichaam uit en nog vóór ze geheel gereed was, sprong het corset met een knal uiteen.

Nu, naakt, leek ze niet meer op een vrouw, niet meer op een mensch, maar had ze, door de onevenredigheid van haar vormen, het voorkomen van een voorhistorisch dier. Haar zitvlak deed denken aan de billen van een rhinoceros.

Ze lachte op haar manier verlokkend en die lach maakte haar leelijk, angstwekkend, afstootelijk.

—    Zóó zag hij me, tien minuten vóór hij me voor eeuwig verliet, de hartelooze lieveling, zei ze schor-sentimenteel.

—    A-bah! kraaide het Ventje. Ze zeit wat.

Ze lette niet op hem, ging op een stoel zitten, ruiter-te-paard, voor het bed; haar ellebogen rustten op de leuning, het enorme, als opgeblazen, hoofd in de handen.

—    Ja, lief had hij me, kweelde ze tegen Barrèl. Die snotneus daar weet er niéts van. Laat hém maar balken. Hij had me lief, omdat ik hem bekoorde door zwijgen en niets-doen.

Dat vind jij zeker een geweldige prestatie, hé dooie marmot? Maar dat schijnt het méér, dan het is, want ik reeg me verschrikkelijk in. En ik was wel genoodzaakt in gezelschap mijn mond dicht te houden, want die jonge dingen daar kletsten genoeg, wel voor mij er bij.

Hij had een blauwtje geloopen, het heele stadje wist het. En nu was de één al hartelijker dan de ander in de weer, om hem te troosten. Met haar allen draaiden ze om hem heen, waar ie kwam, tot ’t hem draaierig voor de oogen werd. Met al haar gedraai, draaiden ze hem al méér en méér den hoek in, waar ik zat. Ik zei nooit een woord, en hij hoorde altijd het liefst zijn eigen stem en daarom kon ie met mij nog ’t beste opschieten.

7 8