't Brokkenhuis

beurt waren ze allen meerdere malen het slachtoffer geweest van dergelijke streken en hadden zij ze met anderen gespeeld.

Geen hunner bekommerde zich dus om Barrèl. Echter, al waren ze er zeker van geweest, dat hij niet gilde om te lokken en zijn geschiedenis te vertellen, maar om een ernstige reden, dan nog zouden zij niet méér belangstelling in hem hebben getoond. Ze waren al tè ver heen, om zelfs de allergeringste aandoening van menschelijke saamhoorigheid te kunnen voelen .en overeenkomstig daaraan te handelen.

Eindelijk kwam Francine. Ze klopte niet aan en lachte levenslustig, als gewoonlijk, alsof het ochtend en niet middernacht was.

— Waarom gil je zoo lief, vriendje? vroeg ze moederlijk en trachtte zijn kussen recht te schuiven. Had je zoo’n schik om de directeur zijn vertelsel, of riep je alleen maar, om me je geheimpjes te vertellen?

Hij keek door haar heen en brulde door. Ze lachte hem uit, diepte uit haar schortzak een zakje chocolaadjes op en begon die op te peuzelen. Ze waren zorgvuldig verpakt, maar ze wikkelde ze op haar gemak los, als wou ze Barrèl laten merken, dat ze volstrekt geen haast had.

Na een poos veranderde zijn monotoon uitgestooten gegil in een dwarreling van woord-kreten, vloeken en verwenschin-gen. En al brullend herhaalde hij, zonder eenigen logischen samenhang, brokstukken uit le Grand’s rede en noemde hij keer op keer, de namen Ginkoetsj en Kolos. Ook stootte hij soms drie keer achtereen den naam van den directeur uit en verbond dien dan met geraffineerd-uitgedachte verwen-schingen.

Francine smulde onverstoord van haar chocolaadjes; er kon in het Huis niets meer gebeuren wat haar vreemd was, of van streek bracht. Ze vond het volkomen natuurlijk en begrijpe-

74