't Brokkenhuis

AFTAKELING.

Le Grand’s cursus, over het ontstaan der liefde, had Barrèl zóó hevig aangegrepen, dat hij dagenlang in bed bleef, zonder de energie te kunnen ontwikkelen, er uit te komen. En hij was, hoewel niet buiten bewustzijn, niet in staat te begrijpen of hij door ziekte dan wel door andere oorzaken lichamelijk en geestelijk machteloos was.

In den nacht begon hij opeens te gillen en hield dat twee uur lang onafgebroken vol. Hij wist dat hij gilde en géén pijn had, hij hoorde zich gillen, vond het een vreemd geluid, maar hield toch aan.

De wil tót gillen en dus de daad er van, kwamen voort uit zijn niet-gecontroleerd onderbewustzijn; zijn kabaal was een protest tegen le Grand’s koud-logische redenatie, tegen de profanatie der liefde èn tegen de conclusie, welke er in zijn woorden lag besloten. Hij gilde, omdat hij le Grand niet had kunnen tegenspreken, ofschoon hij hèm, naar hij dacht, persoonlijk vreeselijk had gehoond. Hij gilde, omdat de directeur hem geraffineerder had geërgerd, dan de Naakte Dame en de Man met het Dronken Gezicht tezamen.

Toch werkte zijn denkvermogen, een weinig, terwijl hij gilde. Hij overwoog, of zijn rumoer indruk zou maken op de overige derde-klassers. En zelfs verwachtte hij ze te zien, zijn kamer binnenstormend met bindtouwen en dwangbuizen. Echter duurde het wel een uur, vóór er iemand naar hem kwam omzien. In ’t Brokkenhuis was gegil een alledaagsch geluid en dus normaal. Niemand lette er in het bizonder op en het allerminst wel, de andere patiënten der derde klasse. Dezen waren allen langer in het Huis dan Barrèl en kenden nagenoeg alle foeven en trucs, welke reeds door gasten waren aangewend, om luister-publiek te lokken. Beurt voor

73