't Brokkenhuis

Nog heden juicht de mensch, als waren Kolos en Gin-koetsj zijn eigen ouders:

„Het wezen van mijn paringsgenoot is reiner en subtieler en geeft veel meer genot dan elk ander wezen!”

Zwijgen wij maar over de nieuwe, verlichte of vrije huwelijken, waarbij zekere ceremoniën worden vergeten. Ze zijn éven afhankelijk van het boomblad.

Daarom, weg met de boombladeren!

De mensch moet, naakt geboren, naakt door het leven gaan.

Naakt van lichaam, naakt van geest, geest en lichaam EEN! NAAKT!

Zijn stem rommelde zwaar door den daktuin.

— Naakt, naakt! riepen de eerste-klasse patiënten hem na.

Ze ontkleedden zich en snelden op Barrél toe, op de Jonge Weduwe, het Jonge Ventje en de Oude Dikke Dame, om hen de kleederen van het lijf te rukken. Freddie, de chauffeur, door den algemeenen geestdrift aangetast, trachtte Francine’s blouse los te maken. Ze gaf hem een muilpeer, die hem voor een oogenblik versufte. En de oude chef-kok, hoe dikwijls die ook een tafereel als dit had meegemaakt, duizelde nu wéér, evenals andere keeren, van extaze.

Barrél vocht met wanhoopsmoed tegen twee eerste-klasse patiënten. Hij had maar weinig van le Grands rede begrepen en verbeeldde zich, dat de directeur die jonge dames had opgestookt, hem éérst weerloos te maken en dan allerlei ongelukkige geschiedenissen te vertellen. Hij deed zijn best, de meisjes, zonder haar pijn te doen, bewusteloos te slaan, maar dat gelukte hem niet. Eindelijk kreeg een van haar een pijp van zijn broek te pakken en trok die met kracht de hoogte in. Hij viel met het hoofd op het dakgrind, dat koud, nat en hard was.

De Weduwe liet zich, zoodra het tumult begon, schreiend

7i