't Brokkenhuis

Kolos luisterde naar haar, zooals na ontelbare jaren de heidenen naar het evangelie van den gekruisigde zouden luisteren en kwam haar bevelen strikt na. Geduldig wachtte hij veertig dagen op een paring met haar en vergat, dat hij haar vroeger altijd had bespot en uit zijn nabijheid verjaagd. Niettegenstaande hij gewoonlijk twee of drie maal daags een wijfje besprong, onthield hij zich nu standvastig. Ja, hij hoonde de andere wijfjes, wijl zij zoo ruw waren, dat ze het zonder boomblad afkonden en omdat ze de kuischheid van Ginkoetsj misten.

En Ginko-Foeri-Foetisj smachtte veertig dagen lang naar den grooten, sterken Kolos. Ze sliep maar weinige uren per nacht en telkens als de zonsvernieuwing een anderen dag schiep, vreesde ze dat Kolos haar zou komen knuppelen. Of, wat ze nog erger vond, dat hij voor goed weg zou blijven.

Maar niet één dag mankeerde hij en nóóit vergat hij haar bevelen ten uitvoer te brengen. Ze hield zich bedaard, naar het uiterlijk gevoelloos, als hij haar ontvlooide, hoewel de drift haar lichaam felle pijn deed. Zij smulde van zijn vruchten, doch bedankte hem ternauwernood, als deed hij slechts zijn plicht, met ze te brengen en deed ze hem een gunst, door ze te eten.

Zoo verstreken veertig dagen.

Den één-en-veertigsten ochtend ontwaakte Kolos vroeger dan ooit. Toch haastte hij zich niet en huppelde nog langzamer dan andere dagen naar Ginkoetsj’s hol, om haar niet door onbesuisd verschijnen te verschrikken. Want schrik, had ze eens gezegd, deed haar prikkels vertoornen.

Onder weg verzamelde hij een keur van vruchten en plukte zóóveel geurige bloemen en bladeren, dat hij zijn gang moest vertragen. En hij bekeek zich in den poel.

Dien nacht had Ginkoetsj zelfs geen minuut kunnen sla-

69