't Brokkenhuis

dus kunnen bestudeeren op het moment, dat die grootsche gedachte in haar doordrong. Want grootsch, overweldigend groot, was zeker die oer-conclusie, getrokken uit het wegloo-pen der lokkende wijfjes. Mij dunkt, ze moet zich hebben gevoeld als een van ons zich zou voelen, wanneer voor het verlangend uitziend oog de wolken vaneen scheurden, en het paradijs zich vertoonde, in al zijn pracht.

Want, zonder zich er blijkbaar in het minst van bewust te zijn geweest, had die merkwaardige wijf jes-aapmensch de theorie ontdekt, volgens welke er sinds dat oogenblik zou worden geleden, gestreden, geheerscht op aarde. Bewust of onbewust had ze ontdekt, dat waan de werkelijkheid overtreft en haar regeert.

Drie dagen lang hield zij zich schuil voor de anderen en naderde zelfs niet den algemeenen drinkpoel, als daar een ander aapmensch was. Den derden dag kwam ze een kort poosje in gezelschap van eenige mannetjes-aapmenschen, doch vlooide hen niet en vroeg evenmin om gevlooid te worden. Voor haar buik hing een blad van een slinger-aap-boom, met vochtige aarde vastgeplakt. Toen een hunner het wou af rukken, schopte ze, tegen haar gewoonte, nijdig van zich af. En toen een tweede die plagerij wou herhalen, uitte ze den kreet van haat, maar in lichter, gillender trillingen dan gewoonlijk. Dat was haar nieuwe uitdrukking van verontwaardiging, om de aan-tasting van haar bedekt lichaam.

Ze vluchtte, nu en dan omkijkend, onder het slaken van vreemde geluiden, nieuwe nuancen van den grondkreet van vrees. Die geluiden vond ze uit, om haar kuischheid te demon-streeren en om de mannetjes-aapmenschen te smeeken, haar niet aan te raken. Maar dezen grijnsden en grinnikten om haar dwaas gedoe en vreemde geluiden en keken niet verder naar haar om. Den volgenden dag kwam ze opnieuw en den dag

66