't Brokkenhuis

haar lichaam niet zag en het «ze/geziene hem méér deed verwachten dan het geziene.

Le Grand zweeg en keek naar zijn hoorders, als een maarschalk, die vóór het sein tot den aanval, zijn troepen door een verrekijker monstert.

Francine zat op Freddie’s knie, haar arm om zijn hals gestrengeld en stak haar tong uit tegen den chef-kok met zijn grijzen baard. Maar de oude baas bespeurde er niets van, wijl zijn peinzend oog de volle vormen van de Dikke Dame als omstreelde; de tong hing verlangend uit zijn mond.

De Dikke Oude Dame, zich niet bewust van haar passieve verovering, oogwenkte tegen Barrèl die, als een steenen beeld, stijf en stil tegen de kanteeling stond en le Grand aanstaarde met wijd-open, doffe oogen.

De Jonge Weduwe was begonnen te grienen, toen le Grand vertelde van Ginko-Foeri-Foetisj’s mismaaktheid en lag nu languit op een bank te snikken. Nu en dan, echter, richtte ze het hoofd op en floot zachtjes in de richting van het Jonge Ventje, om hem bij zich te lokken. De arm der Dikke Dame hield hem echter omkneld, als een nijptang een roestigen spijker.

Slechts onder de eerste klasse patiënten, in de priëelen, waren enkele aandachtige luisteraars. Vooral een heer met Ameri-kaansch uiterlijk, blauwgeschoren kin en scherpturende oogen, keek le Grand onafgebroken recht in het gezicht. Om zijn lippen kroop een mager lachje.

De directeur scheen tevreden over zijn publiek. Rustig sprak hij verder.

Niet één geschiedschrijver of wetenschapspeurder heeft ooit Ginko-Foeri-Foetisj gezien of gekend; niemand heeft haar

5