't Brokkenhuis

DE OORSPRONG VAN DEN WAAN GENAAMD „LIEFDE”.

De telefoon-bel ringelde.

—    Ja, zei hij norsch.

—    Mèt den daktuin. Of U haast komt? De directeur wacht met zijn lezing op U. Ga maar in de lift.

Hij keek door het venster. De grauwe wolken waren uiteen gescheurd en uit wit-blauwen hemel viel, schuin, een breed-uitstralende zonneglans. De winter scheen voor een dag te zijn verkeerd in lente.

Daarom dus die malle lezing op dak, dacht hij en haalde ongeduldig de schouders op. Toch, de mogelijkheid vreezend van uit ’t Huis te worden ontslagen, zette hij mechanisch zijn hoed op en ging gehoorzaam.

In de lift-cabine wachtte de jonge Weduwe. De Bokser had haar, door twee maal achtereen langdradig zijn geschiedenis te verhalen, het bibliotheek-uur doen verzuimen en volgens het reglement moest ze nu naar de lezing luisteren.

Zij en Barrèl keken elkaar zwijgend, zonder groeten, aan. Ze zag bleek van inspanning en haar oogen waren rood van het huilen, omdat ze twee uur lang naar den Bokser had moeten luisteren, zonder dat zijzelve er een enkel woord had tusschen kunnen brengen. Schoon Barrèl haar dien zelfden ochtend voor het eerst had ontmoet, geloofde hij reeds dat ze in huilenden toestand normaal was, zoodat hij aan haar roode oogen geen aandacht gaf.

De aanblik van den daktuin schafte Barrèl een verrassing Uit de cabine stapte hij in een schier onmetelijke zaal, met hooge wanden en een boogdak van zeildoek. In de wanden waren talrijke jaloezie-vensters van mica en in het boogdak groote lantaarns van dezelfde stof.

60