't Brokkenhuis

peinzen en droomen aan een graskant of onder de dennen, terwijl het veel genoegelijker en ongevaarlijker is, in je eigen hok een pijp Virginia te rooken?

Je zei immers dat ik een dwaas ben.

Nee, val me niet in de rede. Het was een a-jour kous, nee, het waren er duizend van die uitdagende kousen met wijde mazen. En die vermaledijde hel-groene of glinsterend roode jersey’s of jumpers, of hoe je dat gespuis noemt.

Zomerdracht? Duivel’s dracht. En, als er maar tien druppels regen vallen, trekken ze haar waterproof aan en dan zie je niets meer en je vermoedt een hel vol duivelachtigheid; door haar charme, haar lenigheid, haar geraffineerd manoeu-vreeren met d’r heupen enzoovoort.

Ik ben veertig; jij dacht natuurlijk dat ik zestig was. Toen ik twintig was, zag ik in ieder meisje een kerkpilaartje of een stofdoek op twee beenen. Nou ben ik veertig en heb twintig jaren arbeid en studie achter me en nou zie ik in die rare dingen niets dan duivelsche engeltjes en engelachtige duivelin-netjes.

Hoe noem jij ze? Allebei, zeker. Nou, ik óók.

Je luistert toch wel. Honderd maal vertellen zou me nóg niet te veel zijn. Het moet d’r bij me uit, snap je?

Het was de a-jour kous en de nauwsluitende jumper, maar ik dacht natuurlijk dat het het meisje was. Die kleeren-com-binatie maakte me op den duur half gek en ik droomde van mooie beenen en gevulde jumpers.

Tot, natuurlijk eindelijk één jumper vriendelijk deed en toen verbeeldde ik me dat de liefde gekomen was.

Ik wou haar een koninkrijk geven en bovendien een bundel verzen voor haar schrijven, ik geloof waarachtig dat ik het had gekund, voor een lach uit haar oogen en een zoen op haar haren. Maar, ze was van de practische partij; ze

49

4