't Brokkenhuis

omdat ik hem drie maanden te kort voor mij alleen had gehad.

Ik verloor mijn belangstelling in alles en allen, zag en wist niets, dan dat mij onrecht was aangedaan. Ik maakte me wijs, dat er op de gansche wereld niets voor me bestond, dan van hèm te zijn en hèm te bezitten en men mij dat geluk wederrechtelijk onthield.

Huilen was me onmogelijk, even als praten. Ik kon alleen morren en kniezen. Toen ontmoette ik le Grand en die bracht me hier.

Hij beweert dat ik genezen kan, als ik praat, praat, praat. Alsof er voor ziende blinden en hoorende dooven genezing bestaat.

Als ik er in geslaagd ben aan de heele derde klas mijn geschiedenis te vertellen, dan ben ik geschikt voor de tweede, beweert hij. Jij bent nummer drie en een zacht nummer ook; maar, je hebt kwaje rakkers in onze afdeeling. . . .

’t Is waar, wanneer ik iemand mijn lijden heb opgedrongen, voel ik me een poosje opgelucht. Jammer dat de meesten zich uit de voeten maken, als je ze iets wil vertellen. Verdommelingen. Ze zouden wel graag hun smoesjes aan mij opdringen. Gelukkig dat er weer een nieuweling is......

Barrèl ontwaarde een glans van somberen triomf, in haar oogen. Wat was er gaande met haar? En wat had ze met hèm gedaan?

Hij voelde zich als verdwaasd; er rumoerden vreemde geluiden in zijn hoofd, schimmen trokken hem voorbij, onder het maken van spottende gebaren en geluiden.

—    Ben jij gek, ben ik gek of is de divan krankzinnig? stootte hij verwezen uit.

Ze stond rechtop en keek hem verontwaardigd aan.

—    Wees zoo goed mijn kamer uit te gaan, zei ze luid en hard. ’t Is alles behalve beleefd, een dame zóó lang aan den praat te houden, in ’t holst van den nacht.

40