't Brokkenhuis

liep, ongeacht of het stormde of plasregende en niets voelde dan een knagend vragen en wroeten in mijn binnenste.

Dat was één en al verzinsel. Ik peinsde er wel over, waarom hij me niet, zooals de anderen vóór hem, begeerde en of ie nou wel zoo heel anders zou zijn dan andere mannen, maar ik sliep en at nét zoo goed als vroeger. Toch bereikte ik mijn doel, met die fantazie.

Den avond, namelijk, dat ik hem er zoo tusschen nam, trok hij me op zijn knie en zoende me op den mond, met een lachend-toegevend gezicht. Ik maakte mezelve wijs, dat zijn zoen bizonder innig was.

Sinds dien mocht ik hem alles geven en alles voor hem zijn en verbeeldde ik me, dat hij alles gaf en alles voor mij was. En, als ik hem voortaan vertelde van zijn of mijn ziel, dan was het net alsof hij het zei en ik luisterde. Die avonden ging ik bedwelmd van geluk naar huis.

Had ik nu mijn doel bereikt? Was nü mijn nieuwsgierigheid bevredigd?

Ja en nee.

Ik bezat zijn liefde, ik bedoel, er bestond nu tusschen ons de omgang als van menschen die elkaar liefhebben. Maar ik wist nog niet, waarom hij daar niet veel eerder naar verlangd •had. Ik wist niet, of elk andere, niet idiote, vrouw hem óók niet tot dien omgang had kunnen overhalen.

En, had ik hem wel lief omdat hij HIJ was} Zou lik niet evenzeer mijn best hebben gedaan om ieder anderen schoolmeester, boekhouder of leeglooper te veroveren die, even als hij, onwillig was geweest om met me te flirten?

Niet, dat ik in diè dagen al die bedenkingen overwoog; dat deed ik pas na de scheiding. In dien gouden tijd dacht ik alleen maar aan alles wat hem betrof, om hèm terwille te zijn, zijn wenschen te raden, ja te voorkomen. Ik drong er

38