't Brokkenhuis

ziel ik me juist tot diè werken en diè karakters voelde aangetrokken.

Voor variatie vertelde ik hem, van de grondlooze diepten, in mij en de felle smarten en heilige verlangens die in me woedden en bruisten. Ook reciteerde ik verzen, die ik in mijn verstandelijken tijd had beschouwd als de uitwerpselen van menschen die veel vrijen tijd en weinig gezond verstand bezitten.

Onze omgang werd, althans van mijn kant, steeds intiemer; toch had hij me zelfs nog geen zoen gegeven.

Soms dronk ik thee op zijn kamer en die avonden was hij wel iets spraakzamer dan gewoonlijk. Dan vertelde hij van zijn werk, van kwesties met zijn patroon, van kleine personeel-stakingen of het in praktijk brengen van uitvindingen of verbeteringen. Omdat ik dacht dat die confidenties den over-gang vormden naar zijn eindelijk vertellen van eigen, diepste gedachten, luisterde ik altijd met gespannen aandacht naar die droge onbenulligheden.

Tot ware vertrouwelijkheid van zijn kant wou het evenwel niet komen en dat prikkelde mijn nieuwsgierigheid zoodanig, dat het psycho-analyseeren bij mij een manie werd, vóór ik er op verdacht was; ik ging m’n hersenen half kapot prakkizeeren, wat dan toch de reden mocht zijn, dat hij zijn ziel zoo streng afsloot en waarom hij mij zijn liefkozingen onthield.

Weer zweeg de vrouw voor een korte poos. Ze bukte haar hoofd in de handen, zoodat Barrèl haar niet meer in het gezicht kon zien.

Ik bedacht er iets op, vertelde hem dat ik geen nacht sliep en urenlang voor mijn venster stond naar de sterren te kijken. En, dat mijn hoofd somtijds klopte alsof er een locomotief in zat; dat ik bij dag uren en uren langs buitenwegen

37