't Brokkenhuis

wijsheid. Daarom was het logisch dat ik, die van kind af aan had gedreven op mijn verstand, me opeens, zonder eenige verstandelijke overweging of noodzakelijkheid, overgaf aan mijn domheid.

De bewuste en onbewuste sentimentalisten zouden in mijn plaats zeggen, aan hun gevoel. Ik beweer dat dat zoogenaamd gevoel niets anders en niet meer is, dan banale nieuwsgierigheid.

Om duidelijk te zijn, ik werd doodeenvoudig nieuwsgierig naar de reden of oorzaak, dat een lange, droge fabrieksboek-houder, die dikwijls in ons stamcafé kwam, niet verliefd op me werd. En, toen mijn nieuwsgierigheid niet gauw genoeg naar mijn zin was bevredigd, gaf ik mijn romancier de bons en ging zelf aan psycho-analyse doen, op dien boekhouder en op mezelf.

Ze zweeg even. De sarcastische hardheid van haar trekken, was onder het vertellen vervaagd; haar gezicht was zachter van lijn, soepeler geworden, en haar oogen werden warmer van uitdrukking.

Van een enkel woord, in het begin, kwam het spoedig tot lange gesprekken. Dat ging in het stamcafé gemakkelijk, wijl er doorloopend dezelfde menschen kwamen en men er vanzelf eigen met elkaar werd.

Ik trachtte hem belangstelling bij te brengen voor zijn ziel, maar die scheen hem weinig te kunnen schelen. Om hem niet te vervelen ging ik er toe over, mijn eigen ziel uit te rafelen en dat vond ie vrij wat belangwekkender. Hij luisterde tenminste aandachtig, als ik hem vertelde van boeken met een edele, ethische strekking en van de hoogstaande karakters, die daarin worden ge-analyseerd, terwijl ik hem in verband daarmee uitlegde, door welke trillingen in mijn

36