't Brokkenhuis

Je denkt misschien, dat ik uit verwaandheid beweer dat ik verstandig was? Luister dan maar. Vóór mijn twintigste jaar had ik al twee advocaten, een professor in de natuurkunde, den directeur van een distributie-bureau en een complete politieke Kamer-fractie, allen getrouwd, versleten; niet één van hen is, erna, mijn liefde geldelijk te boven gekomen. Het bewijs voor mijn verstandelijkheid is, dat ik ze één voor één heb kunnen verlaten, zonder ook maar een greintje hartzeer te voelen. En er tusschen door had ik mijn afleidings-avontuurtjes met een paar schilders, een ouwen filosoof, een dot van een dichtertje, den architect van een villa-park en een psycho-analytisch romanschrijver.

Deze was mijn liefste schat, vóór mijn laatste geval; want hij was de naïefste domkop dien ik mijn leven lang had ontmoet en ooit zal ontmoeten.

Hij rekende mij den stand van zijn ziel voor en zijn indrukken en aandoeningen, zooals sterrekundigen over de nijverheid en de beschaving op Mars boomen. Verrukkelijk. Hij wist me ook op een haar te vertellen, wanneer ik er verlangen naar had, hem een zoen te geven, over zijn haar te streelen of hem heelemaal in mijn armen te nemen. En, hij had altijd gelijk, want ik verlangde altijd naar alles, omdat ie de schattigste domkop was dien ik ooit had gezoend .

Later werd ie nóg verrukkelijker. Toén wist ie zelfs, waarom ik nu eens zóóveel en dan weer zóóveel van hem hield en hij had altijd gelijk, want ikzelf wist het héusch niet. Ik geloof, om het bij benadering aan te duiden, dat ik van een onuitputtelijke doos rum-bonbons niet méér kon hebben gehouden dan van hém.

Was ik nou maar zóó verstandig gebleven. Ik geloof evenwel, dat een mensch minstens evenveel talent en neiging heeft tot het doen van domme dingen, als tot het demonstreeren van