't Brokkenhuis

tegen. Als ik niet eet en óók niet drink, zondig ik misschien dubbel tegen de regels. Zou daar dwangbuis op staan? Of, kunstmatige voeding?

Hij proefde een lepel soep en sneed een hoekje vleesch af. Maar, voor hij het in den mond stak, legde hij het weer neer. ’t Eten lukte niet.

Nu begon hij met een glaasje cognac en spoelde dat na met een groot glas wijn. —

’t Was grauw-zwart in de kamer en kil, toen hij door rauw gekrijsch wakker werd. Hij lag op den vloer.

Een oogenblik was hem de toestand geheel vreemd; hij betastte zijn voorhoofd, dat gloeide en zijn beenen, die stijf en verkleumd waren. Dan, eenigszins beseffend waar hij was, stond hij op en draaide het licht en het electrische haardje aan.

Het gillen bleef aanhouden, komend van dichtbij, waarschijnlijk uit een kamer naast de zijne. Het geluid scheen van een vrouw te zijn, hoog en langgerekt; gekrijsch, doormengd met ongure verwenschingen.

Schoon zijn hoofd zwaar en suf was en pijnlijk klopte, ging hij zijn kamer uit, op onderzoek.

Van de aangrenzende kamer stond de deur op een kier. Daarbinnen moest wel iets vreeselijks gebeuren.

Hij duwde de deur terug, doch bleef als versuft op den drempel staan.

Op den divan stond de vrouw, die hij dien ochtend voorbij was gereden, geheel naakt. Ze tierde, raasde en lachte.

Barrèl had verwacht een waanzinnige te zien, bijgestaan en vastgehouden door beambten van ’t Huis, met slaan en dreigementen een dwangbuis afwerend.

Maar, deze vrouw was alleen en haar gekrijsch bleek eer-3i