't Brokkenhuis

der satanische boosaardigheid, dan waanzin tot oorzaak te hebben.

—    Waarom deins je terug? riep ze hem hoonend toe. Ben je bang voor een naakte vrouw? Waarom ben je dan hier? Als je je leven lang geen andere dan naakte vrouwen had gezien, zou je nou niét hier zijn.

Ze lachte schor en zei een verwensching.

Hoezeer nog suf van het drinken, kon hij toch bij zichzelf waarnemen, dat het naakt-zijn dier vrouw hem niets deed, hem niet in het minst roerde. Toch was ze mooi en waren haar heuplijnen zoo edel, dat ze een kunstenaar tot scheiens toe hadden kunnen begeesteren.

—    Ik dacht. . .. misschien kan ik U helpen. ...

—    Helpen, spotte ze. Wacht tot je zelf hulp noodig hebt.

—    Zal ik U Uw peignoir aanreiken?

—    Stik vent, denk je dat ik me geneer voor mijn lichaam? Weet je waarom ik zoo te keer ging? Ik wist dat er naast mij een nieuweling was gekomen en dien wou ik bij me lokken.

Barrèl keek haar nu oplettend aan; ze docht hem nu nog minder gek en zelfs niet boosaardig. Waarom had ze hem willen lokken? dacht hij.

Ik weet wat je nou denkt. Wat wil die naakte vrouw van me? Wil ze tegen mij haar spelletje spelen?

Stel je maar gerust, ik wil alleen een beetje met je praten. Ik wou je mijn geschiedenis vertellen.

—    Kletsen, zei Barrèl minachtend.

—    Juist, kletsen, viel ze hem toestemmend bij. Goed ge-rajen; neem een stoel en een sigaret. Kletsen. Maar, men kan kletsen en kletsen. Artikel één van het reglement van advies luidt:

Praat, praat, praat. Spreek je heelemaal uit, praat je heele-